Με αντεγκλήσεις
για την αναγκαιότητά του, με συγκρούσεις για το περιεχόμενό του, με διαφωνίες
για τους στόχους του και με επισημάνσεις (λίγες αλλά σημαντικές) για το
ανέφικτο ενός ακόμη νομικού εγχειρήματος, που βρίσκεται, αφετηριακά, εκτός της
παγκόσμιας λογικής περί την οργάνωση και λειτουργία του αθλητισμού (δηλαδή του
ποδοσφαίρου).
Κι επειδή στον
συγκεκριμένο χώρο περισσεύουν οι φωνές «για την κακή FIFA, την πουλημένη UEFA και τους κακούς ξένους που καταργούν το
σύνταγμα και τους νόμους της χώρας» ( φωνές από πουλημένες γραφίδες και
μικρόφωνα που έχουν μάθει να θησαυρίζουν χαϊδεύοντας τα αυτιά των ιδεοληπτικών της
πολιτικής που παριστάνουν τους υπουργούς) ας επιχειρήσουμε μια παράθεση των
δεδομένων που ισχύουν στον παγκόσμιο αθλητισμό (δηλαδή στο ποδόσφαιρο), μήπως αντιληφθούν
κάποιοι, επιτέλους, τι συμβαίνει έξω από
την πόρτα μας, στον υπόλοιπο πλανήτη.
α. Το
ποδόσφαιρο σε όλο τον πλανήτη το οργανώνει, το λειτουργεί, το διοικεί και
διαχειρίζεται όλα τα δικαιώματα, που το ίδιο παράγει, η Παγκόσμια Ομοσπονδία
Ποδοσφαίρου (FIFA),
σε συνεργασία με τις ηπειρωτικές Συνομοσπονδίες (για την Ευρώπη την UEFA) και τις 211 εθνικές ομοσπονδίες – μέλη
της.
Πρόκειται για
μια κλασσική νομική μορφή οργάνωσης και λειτουργίας, που ξεφεύγει από τον
κρατικό έλεγχο και την δημόσια διοίκηση, καθώς αναφέρεται αποκλειστικά στον
ιδιωτικό κοινωνικό χώρο.
β. Αυτή η μορφή
διοίκησης υπακούει, απολύτως, και στο καταστατικό της Διεθνούς Ολυμπιακής
Επιτροπής (I.O.C./Δ.Ο.Ε.), την κορυφαία, ιδιωτικού
χαρακτήρα, οργάνωση του αγωνιστικού αθλητισμού σε όλο τον πλανήτη, στο οποίο,
ρητώς, προβλέπεται η διασφάλιση της ανεξαρτησίας στη διοίκηση και οργάνωση του
αθλητικού χώρου αποκλειστικά με βάση το καταστατικό κάθε εθνικής ολυμπιακής
επιτροπής και κάθε παγκόσμιας και εθνικής ομοσπονδίας.
γ. Κορυφαία
εκδήλωση της ιδιωτικότητας του χώρου και της πλήρως ανεξάρτητης λειτουργίας του
είναι η ίδρυση και λειτουργία από την Δ.Ο.Ε. ( σε συνεργασία με τις παγκόσμιες
αθλητικές ομοσπονδίες) του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου (C.A.S.), ενώπιον του οποίου επιλύονται όλες
οι διαφορές, με τον αποκλεισμό εμπλοκής κάθε κρατικού οργάνου ή άλλης κρατικής
εξουσίας.
δ. Η Ρήτρα
Ανεξαρτησίας κάθε εθνικής ομοσπονδίας είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για
την οργάνωση και τη λειτουργία της. Είναι η, σε τελευταία ανάλυση, νομική βάση
στην οποία εδράζεται όλο το οικοδόμημα. Δεν περιορίζεται, δεν τεμαχίζεται, δεν
παραδίδεται και δεν καταργείται. Η περιγραφή της άλλωστε στο άρθρο 17 του
καταστατικού της FIFA
είναι σαφέστατη και δεν επιδέχεται την παραμικρή αμφισβήτηση.
ε. Κάθε
διαδικασία πολιτικής θεσμοθέτησης των ως άνω παγκόσμιων παραδοχών σε
κυβερνητικό επίπεδο σημαίνει, στην πράξη, την εναρμόνιση των εσωτερικών εθνικών
νόμων προς το καταστατικό της FIFA
(και των υπόλοιπων ανάλογων παγκόσμιων ομοσπονδιών των ολυμπιακών αθλημάτων)
και όχι το αντίθετο. Με άλλα λόγια η Ε.Π.Ο. (και κάθε εθνική ομοσπονδία) είναι
μέλος της FIFA
κι όχι το ανάποδο.
στ. Η πολιτεία
έχει σημαντικό ρόλο από την πλευρά της στην εύρυθμη λειτουργία του
οικοδομήματος, με βασικότερη την παροχή εγγυήσεων και διασφαλίσεων, μέσω
διάφορων υπηρεσιών της προληπτικού ή κατασταλτικού χαρακτήρα, για την
ανεμπόδιστη ανάπτυξη του αθλήματος σε όλες τις μορφές του αλλά και για την
επιβολή των απαραίτητων ελέγχων (και τιμωριών) για παραβάσεις του δημοσίου
συμφέροντος (θέματα βίας, παράνομου στοιχηματισμού, αδειοδότησης των αθλητικών
χώρων κ.λ.π.).
Τι δεν
καταλαβαίνουμε από όλα αυτά εμείς οι, υπερηφάνως ανόητοι, νεοέλληνες;
Όπως σε όλες
τις εκφάνσεις και τις δραστηριότητες της κοινωνίας μας έτσι κι εδώ επιμένουμε,
εμείς τα πολιτικά νούμερα ολόκληρου του πλανήτη, να αγνοούμε τις παγκόσμιες
σταθερές, να υπερασπιζόμαστε μια κατασκευασμένη «μοναδικότητα» και μια
ψευδεπίγραφη «διαφορετικότητα», να θέτουμε «κόκκινες γραμμές» που έχουν
καταντήσει «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ» κι ύστερα να ψάχνουμε
επικοινωνιακές ανακαλύψεις για να μετριάσουμε το μέγεθος της ήττας.
Γιατί όλα αυτά;
Σε πρώτη
ανάγνωση «για να δικαιώσουμε το σύνταγμα και τους νόμους», που δεν μπορούν να
μην ισχύουν σε όλο το εύρος της ελληνικής κοινωνίας, ούτε γίνεται σε κάποιους
χώρους να υπάρχουν νησίδες ανεξέλεγκτης αυτονομίας, που παράγει κυρίως
σκάνδαλα. Πρόκειται για την εύπεπτη απάντηση «σε πάσαν νόσον και πάσαν
μαλακίαν» αυτής της χώρας, την οποία – εδώ είναι το καταπληκτικό- ακόμη
πιστεύουμε, αενάως παραμυθιαζόμενοι.
Σε δεύτερη ανάγνωση
όλα είναι πιο απλά και περισσότερο ανθρώπινα.
Στην ουσία, ο
λόγος της μόνιμης άρνησης μας να αποδεχθούμε σε θέματα οργάνωσης, λειτουργίας,
διοίκησης και διαχείρισης των δικαιωμάτων του ποδοσφαίρου και αθλητισμού
γενικότερα το παγκόσμιο μοτίβο της ιδιωτικής οργάνωσης του χώρου, είναι «τα
καλά και συμφέροντα … την εξουσία ημών» εκείνων που, όλα αυτά τα χρόνια,
στελέχωσαν και στελεχώνουν την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.
Δηλαδή, το
τελευταίο οχυρό της σοβιετικής οργάνωσης της κοινωνίας, που απειλείται ευθέως
από κάθε αλλαγή και συστρέφεται περί τον εαυτό του σε κάθε άγγιγμα
ιδιωτικότητας.
Τα συμφέροντα
αυτά επιβάλουν σε κάθε χαριεντιζόμενο με την εξουσία πολιτικό προϊστάμενο του
αθλητισμού ( στην ουσία πρόκειται για… κομματικό κομισάριο της πάλαι ποτέ ένδοξης
«σοβιετίας») να αντιστέκεται σκληρά στο όνομα της δήθεν υπεροχής του
συντάγματος και των νόμων.
Πρόκειται για
ακραίο είδος παράνοιας που οδήγησε αυτή τη χώρα να έχει προσδώσει χαρακτήρα
«νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου» ( δηλαδή πρόκειται για δημόσια υπηρεσία)
στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (Ε.Ο.Ε.).
Που βρίσκεται η
αντίφαση; Στο ότι η Ε.Ο.Ε. είναι μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, η
οποία, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, είναι μια διεθνής «ιδιωτική εταιρεία».
Μια κρατική,
μια δημόσια υπηρεσία της χώρας, δηλαδή, είναι υποχρεωμένη να υπακούει πλήρως
στις διατάξεις του καταστατικού και να
υπερασπίζεται σκληρά τη Ρήτρα Ανεξαρτησίας μιας διεθνούς ιδιωτικής εταιρείας.
Και το καθεστώς
αυτό επιβιώνει δεκάδες χρόνια τώρα γιατί κανείς, από τον σκληρό γραφειοκρατικό
μηχανισμό της Γ.Γ.Α., δεν επιτρέπει τον εκσυγχρονισμό του, καθώς οποιαδήποτε
αλλαγή εισπράττεται ως «έλλειμμα εξουσίας», άρα ως εχθρική ενέργεια.
Θερμά
συγχαρητήρια «για την ωραία σας εκπομπή».
Τα ξαναλέμε…