Στα κορυφαία κλιμάκια της FIFA το ελληνικό πρόβλημα είχε
αποκτήσει, τον Απρίλιο του 2016, εκρηκτικό χαρακτήρα εξαιτίας των
επαναλαμβανόμενων παρεμβάσεων του κ. Κοντονή στη Ρήτρα Ανεξαρτησίας (έστω αυτή
την κουτσουρεμένη) της ΕΠΟ.
Οι πρώτες σκέψεις, μετά την ενημέρωσή τους για τις
κυβερνητικές αστειότητες στο θέμα της διεξαγωγής του Τελικού Αγώνα, ήταν να
αναλάβει τη διαδικασία κανονικοποίησης ένας μέλος της Επιτροπής των Εθνικών
Ομοσπονδιών από την κεντρική ή τη βόρεια Ευρώπη μιας και οι παράγοντες αυτοί
διακρίνονται για την συστηματική προσήλωση τους στις διατάξεις του καταστατικού
και των κανονισμών, είναι εξαιρετικά σκληροί και με μονοθεματική νοοτροπία (
take it or leave it) και "καθαρίζουν τη μπουγάδα" στο άψε - σβήσε.
Η προοπτική αυτή περιείχε και μια δόση γενικευμένης
αγανάκτησης "για τα ψέμματα του Κοντονή", όπως αυτή είχε δημιουργηθεί
στη FIFA από όσα είχαν προηγηθεί τον προηγούμενο χρόνο και είχαν εκθέσει τα
ηγετικά της στελέχη ανεπανόρθωτα.
"Το στρίβειν δια του αρραβώνος" ξεκίνησε όταν
ενημερώθηκε για την απόφαση, ιδιωτικώς πάντα, η UEFA. Η προοπτική να
καταστραφεί σε ένα βράδυ το ελληνικό ποδόσφαιρο με μια απλή απόφαση αναστολής
ιδιότητας μέλους της Ε.Π.Ο. προκάλεσε ( με την καλή έννοια) πανικό, καθώς
εκτιμήθηκε αρμοδίως ότι μια ανάλογη εξέλιξη θα χρεώνονταν στην ελληνική
παροικία της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας, η οποία θα καλούνταν στη συνέχεια να
διαχειριστεί ( μαύρη προοπτική για την ίδια) μια έντονη και ακραία σύγκρουση με
την κυβέρνηση με όρους που δεν την ευνοούσαν.
Η προοπτική αυτή έθεσε σε πλήρη λειτουργία όλα τα αμυντικά
χαρακτηριστικά της ελληνικής παροικίας, η οποία (αμέσως είναι αλήθεια) κινήθηκε
στην ενδιάμεση λογική "μακριά από συγκρούσεις και βλέπουμε".
Εκεί ακριβώς, προέκυψε ο Κωστάκης, ως "ειδικός στην
ποδοσφαιρική κανονικοποίηση", την οποία άλλωστε είχε διαχειριστεί στην
Αργεντινή (χωρίς κανείς να γνωρίζει επακριβώς τι έκανε).
"Μαγική λύση" για ένα μεγάλο πρόβλημα, που δεν
έπρεπε να πάρει εκρηκτικές διατάσεις επειδή απειλούσε, εκτός των άλλων,
καριέρες διεθνούς εμβέλειας.