Από την δεδομένη πρόθεση στην ασφαλή συμφωνία

Κορυφαίες διαφοροποιήσεις στις εσωτερικές (δυναμικές πάντα και όχι στατικές) ισορροπίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο προιωνίζεται η δημοσιογραφική αποκάλυψη του Κώστα Καίσαρη στο contra.gr σχετικά με την διαμόρφωση νέων όρων στις σχέσεις ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού ή για να είμαστε ακριβείς, καθώς στην περίπτωση μας η ακρίβεια παίζει καθοριστικό ρόλο, στις σχέσεις των κ.κ. Σαββίδη και Μαρινάκη.
Στην ουσία, δηλαδή, ο λόγος γίνεται για την προγραμματική και εφ΄όλης της ύλης (αριθμοί, πρόσωπα, στόχοι, εργαλεία κ.λ.π.) προσέγγιση ( αν όχι συμφωνία) των δύο βασικών (στην ουσία μοναδικών) επενδυτών στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από τις επιχειρηματικές επιλογές των οποίων "ζει" το υπόλοιπο άθλημα σε όλες τις εκδοχές του.
Γνωστός ο χώρος, γνωστά τα πρόσωπα, γνωστά τα εργαλεία, πασίγνωστα τα συμφέροντα. Λογικότερη εξέλιξη από την συνεργασία/συμφωνία των δύο βασικών επενδυτών του χώρου δεν μπορεί να περιγράψει κανείς.
Όρος επιβίωσης της όποιας συμφωνίας " η δυναμική διαμόρφωση της στην τελική εκδοχή με δεδομένη την πρωταρχική ύλη που είναι οι κοινός επιχειρηματικός τόπος δυο ανθρώπων που έχουν αποδείξει ότι καταθέτουν στην προοπτική της ομάδας που ηγούνται χρήμα, χρόνο και ενέργεια". Σε απλά ελληνικά η καθαρή και χωρίς αστερίσκους διαμόρφωση των όρων και προϋποθέσεων σε όλα τα επίπεδα μιας συμφωνίας/συνεργασίας που θα αποθεώνει τη λογική " το παιχνίδι πάνω από όλους", καθώς μόνο ανάλογες συμφωνίες μπορεί, πλέον, να αντέξει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Εγγυητές μιας συμφωνίας ανάλογου μεγέθους οι δύο ηγέτες των ομάδων, που, σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, έχουν τη δυνατότητα της απευθείας επικοινωνίας, χωρίς διαμεσολαβητές ή εγκεκριμένους ( από ποιον άραγε;) αναλυτές προθέσεων.
Από όλα τα παραπάνω σαφέστατα προκύπτουν ζητήματα που χρήζουν διαμόρφωσης, ως προς την τελική μορφή που θα λάβουν, σε μια πορεία που πρέπει να είναι καθαρή από σκιές και σαφής ως προς τις προθέσεις. Στην "κρισάρα" αυτή άλλωστε θα υποστούν την βάσανο της απόρριψής όλα τα παρεπιδημούντα λαθρόβια πρόσωπα και συμφέροντα, που έμαθαν τόσα χρόνια να επιβιώνουν, ως παράσιτα σε ξενιστές, παριστάνοντας, ταυτόχρονα, τους επιχειρηματίες του χώρου. Είναι προφανές ότι μια ανάλογη, με την δημοσιοποιημένη από το άρθρο του Κώστα Καίσαρη, συμφωνία θα οδηγήσει στην αυτόματη απόρριψη από τον επίκτητο ρόλο του "νταραβεριτζή" όλους τους διαχρονικούς "εκατομμυριούχους" του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Είναι εύκολη η τελική συμφωνία των δύο ανδρών ( υπενθυμίζουμε την απευθείας, χωρίς διαμεσολαβητές, συνεννόηση τους) με τα υπάρχοντα δεδομένα; Καθόλου εύκολη.
Και οι δύο θα αναγκαστούν να περάσουν από σαράντα κύματα για να ξεπεράσουν στάσεις και συμπεριφορές διαμορφωμένες σε μια πορεία τόσων ετών, ιδεοληψίες που οργανώθηκαν και λειτουργούν πάνω σε, αστεία μεν, υπαρκτά δε, δίπολα ευρύτερων ιστορικών συμφερόντων και "φιλικές πεπονόφλουδες" από μεροκάματα που θα χαθούν.
Στην ουσία, σήμερα μπορεί κανείς να αναφερθεί σε μια σταθερή και αποφασισμένη διάθεση να προκύψει μια συνολική συμφωνία, προγραμματικής μορφής και όχι απλή συγκόλληση συμφερόντων, ενταγμένη σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αλλαγών που έχει ανάγκη το άθλημα.
Αν σκεφθεί κανείς ότι η δημοσιοποίηση της διάθεσης προκάλεσε "τα ιερά και τα όσια" του ελληνικού ποδοσφαίρου αντιλαμβάνεται εύκολα τι πρόκειται να συμβεί αν προκύψει, τελικά, ολοκληρωμένη συμφωνία με σαφείς, ποσοτικές και ποιοτικές αναφορές, σε πρόσωπα, στόχους, εργαλεία, μεγέθη κ.λ.π.


Το θέμα είναι εξόχως πολιτικό, όπως πολιτική είναι και η ουσιαστική λειτουργία του ποδοσφαίρου, και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.